Część klientów, którzy zgłaszają się do mnie na coaching kariery doprowadziło się w obecnej pracy do katastrofalnego stanu. Do momentu wycieńczenia fizycznego, psychicznego i emocjonalnego…
Tkwią oni w wyniszczającej ich sytuacji zawodowej zbyt długo, przeciągając ten stan i racjonalizując: „bo muszę to ciągnąć, bo kredyt, rodzina, zobowiązania, nie wiem co innego mógłbym robić, muszę z czegoś żyć, to tylko praca, jakoś to przetrwam”… Wtedy słyszę „niech mi pani pomoże”, „mam ochotę rzucić papierami i zwolnić się z pracy nawet jutro”.
Często dzwonią do mnie w tym stanie roztrzęsieni, doświadczając trudnych emocji, z płaczem i poszukując ostatniej deski ratunku. Desperacko chcą się oddać w ręce coacha i zapłacić każde pieniądze, by uzyskać pomoc i wybawienie z opresji NATYCHMIAST.
Przedłużający się dyskomfort w pracy prowadzi do poważnych następstw zdrowotnych, chorób psychosomatycznych, wypalenia zawodowego i w konsekwencji depresji.
W efekcie tak rozpaczliwej sytuacji niestety odmawiam klientom współpracy w ramach coachingu kariery. To nie jest dobry czas na pracę coachingów – poszukiwanie rozwiązań i szukanie nowych możliwości zawodowych, gdy brak jest sił i energii, bo zalewają emocje, które potrzebują ujścia, a ciało krzyczy, choruje i odmawia posłuszeństwa. Rekomenduję wówczas psychoterapię lub wizytę u lekarza pierwszego kontaktu. Jednak gdy w grę wchodzi poważny stan depresyjny to polecam wizytę u psychiatry.
Często pomocne jest w tej sytuacji posłuchanie rady lekarza i odcięcie się od trudnej sytuacji zawodowej na jakiś czas. Takim rozwiązaniem może być odpoczynek podczas zwolnienia lekarskiego oraz odzyskanie równowagi emocjonalnej.
Gdy sytuacja się ustabilizuje, możemy pracować coachingowo. Klient musi mieć SIŁĘ i ENERGIĘ do pracy nad sobą.
NIE CZEKAJ i nie doprowadzaj się do momentu granicznego, gdy już będzie za późno na coaching. Zauważ pierwsze symptomy wypalenia zawodowego i póki jeszcze jesteś w dobrym i stabilnym stanie – pomyśl o coachingu kariery i zmianie zawodowej.